Kimi Raikkonen

Kimi Raikkonen

 Kimi Raikkonen zaczął się ścigać w krajowych i międzynarodowych wyścigach kartingowych w wieku dziesięciu lat, a w 1999 porzucił gokarty na rzecz Formuły Ford, w której ścigał się w Pucharze Europy. Pierwszy sezon ukończył na piątym miejscu, jednak w ostatnim wyścigu sezonu podczas dorocznego festiwalu Formuły Ford został wypchnięty z toru i nie dojechał do mety.

W następnym roku młody Fin podpisał kontrakt z zespołem Manor Motor Sport dla którego ścigał się w zimowej serii Formuły Renault - Kimi nie dał szans rywalom wygrywając wszystkie cztery wyścigi i zdobywając tytuł mistrzowski.

W sezonie 2000 pozostał w zespole Manor ścigając się w brytyjskiej Formule Renault. I tym razem bez większych problemów został mistrzem wygrywając siedem z dziesięciu wyścigów, a w pozostałych trzech stanął na podium. W tym samy roku ścigał się również w międzynarodowej Formule Renault, gdzie wygrał dwa wyścigi, dwa razy zdobył Pole Position i dwa razy uzyskał najszybsze okrążenie wyścigu.

 Rok 2000 był niesamowicie udany dla Kimiego - z 23 wyścigów w których wziął udział wygrał 13, co zwróciło uwagę szefa zespołu Formuły 1 - Petera Saubera, który błyskawicznie zwerbował Raikkonena i zapewnił mu miejsce w zespole w 2001 roku.

W ten właśnie sposób młody Fin trafił do Formuły 1 po przejechaniu zaledwie 23 wyścigów, z których żaden nie odbył się w Formule 3 ani w Formule 3000 - dotychczas uważanych jako warunek konieczny, aby dostać się do Formuły 1. FIA wydała jednak Raikkonenowi superlicencję po tym jak Fin podczas testów udowodnił, że potrafi jeździć szybko i bezpiecznie.

Debiutancki sezon Kimiego był pełen świetnych występów, którymi pomógł zespołowi Saubera zdobyć najwyższe w historii miejsce w klasyfikacji generalnej. Pomimo kontrowersji związanych z jego wejściem do Formuły 1 bardzo dobre wyniki Fina nie pozostały bez echa - już rok później został zwerbowany przez McLaren’a zastępując dwukrotnego mistrza świata Mikę Hakkinena, który udał się na zasłużoną emeryturę.

W sezonie 2002 Raikkonen wielokrotnie deklasował swojego bardziej doświadczonego kolegę Davida Coultharda. Niewiele brakowało, aby odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w Formule 1 podczas wyścigu na torze w Barcelonie. Pech sprawił, że wpadł w poślizg na oleju pozostawionym na torze przez eksplodujący silnik Toyoty Alana McNisha i wypadł z toru, oddając zwycięstwo w ręce Michaela Schumachera.

Raikkonen potwierdził swój ogromny potencjał również w 2003 roku - odniósł pierwsze zwycięstwo podczas wyścigu w Malezji i walczył o tytuł mistrzowski z Michaelem Schumacherem aż do ostatniego wyścigu sezonu.

W sezonie 2004 najsłabszym ogniwem był kiepski i bardzo awaryjny bolid MP4-19. Raikkonena niemal w każdym wyścigu nękały problemy techniczne, co sprawiło, że jego motywacja spadała z weekendu na weekend. W połowie sezonu McLaren wypuścił znacznie poprawioną wersję „B” modelu MP4-19, który dodał całemu zespołowi skrzydeł i Raikkonen w niemal każdym wyścigu zdobywał punkty.

W sezonie 2005 Raikkonen musiał uznać wyższość Fernando Alonso - niesamowicie szybki bolid MP4-20 dał Raikkonenowi siedem zwycięstw, jednak i tym razem był bardzo zawodny, co pozbawiło Fina marzeń o mistrzostwie.

Raikkonen pozostał w McLarenie również w 2006 roku licząc na utrzymanie przez zespół formy z 2005. Sezon okazał się jednak bardzo trudny, a Raikkonenowi ani razu nie udało się wygrać.

W 2007 roku Raikkonen zamienił „srebrną strzałę” na czerwone Ferrari i już w otwierającym sezon Grand Prix Australii dał Włochom pierwsze zwycięstwo. Kolejne wyścigi nie były jednak dla Fina aż tak udane, jednak dzięki fantastycznej walce w drugiej części sezonu i odrobinie szczęścia Kimi Raikkonen po sześciu latach w końcu zdobył upragniony tytuł mistrzowski.